Category: Greinar í blöðin

Birt þann

Evrópuandstæðingar steyta á skeri

Á Íslandi er hópur fólks, blaðamanna og stjórnmálamann sem vinna að því hörðum höndum að skerða lífsgæði íslendinga. Auka matarkostnað þeirra í gegnum einokun á landbúnaðarvörum, tollum og vörugjöldum. Þetta er alveg fyrir utan aðra vöruflokka á Íslandi sem sæta ýmsum gjöldum sem eru ólögleg að mati WTO (World Trade Organization), sem íslendingar eru aðilar að. Reyndar hafa íslendingar, með helstu andstæðinga Evrópusambandsins í ráðherrastóli þverbrotið alþjóðlega samninga um niðurfellingu tolla á ýmsum vöruflokkum. Þar á meðal landbúnaðarvörum, rafeindatækjum og mörgum fleiri vöruflokkum. Þeir sem borga fyrir þessi brot íslenskrar stjórnsýslu á alþjóðlegum samningum um viðskipti eru íslenskir neytendur með hærra verði, meiri skattlagningu (tollum) og hærri verðbólgu á Íslandi.

Við inngöngu Íslands í Evrópusambandið mundu þessi brot íslendinga á alþjóðlegum samningum hætta. Enda yrði tekin upp tollastefna Evrópusambandsins sem er samkvæmt reglum WTO. Vörugjöld yrðu felld niður eins og þau eru í dag. Enda voru vörgjöld sett tímabundið á innflutning við inngöngu Íslands í EFTA, til þess að mæta meintu tapi íslenska ríkisins af lækkun tolla á innfluttar vörur. Þessi gjöld eru ennþá við lýði og geta því varla talist tímabundin núna í dag. Þó svo að það hafi verið ætlunin í upphafi á Íslandi.

Þegar það kemur að umræðunni um verðlag á matvælum, raftækjum, bílavarahlutunum og öðru slíku. Þá standa andstæðingar Evrópusambandsins gjörsamlega á gati. Enda geta Evrópuandstæðingar ekkert sagt gegn lækkandi verðlagi, verðbólgu og vaxtastigi á Íslandi. Staðreyndin er nefnilega sú að þegar íslenskt hagkerfi hefur verið sem lokaðst. Þá hefur það jafnframt verið hvað óstöðugast þegar það kemur að verðbólgum og vöxtum. Þetta sjá íslendingar núna í dag með stöðugt hækkandi stýrivöxtum á Íslandi. Í kjölfarið hækkar auðvitað allt annað á Íslandi. Á þessu steyta Evrópuandstæðingar, og sitja þar fastir og sökkva með sínum málflutningi og hugmyndum um einangrun Íslands.

(Þessi grein var birt í Morgunblaðinu nýlega.)

Birt þann

Komið að leiðarlokum íslensku krónunnar

Sú efnahagsstefna sem rekin hefur verið á Íslandi undanfarna áratugi er komin á enda. Í raun var þessi efnahagsstefna komin á enda strax árið 2008. Endalokin voru mörkuð með gjaldeyrishruni íslensku krónunar, og á sama tíma efnahagshruni á Íslandi. Sem meðal annars kom fram í gjaldþroti hins íslenska bankakerfis og efnahagshruni Íslands.

Engu að síður er þetta sú efnahagsstefna sem andstæðingar Evrópusambandsins á Íslandi vilja reka til framtíðar á Íslandi. Jafnvel þó svo að ljóst má vera að umrædd efnahagsstefna gengur ekki upp. Hvorki til lengri eða skemmri tíma. Sagan segir okkur að góð efnahagsstjórnun er ekki nóg þegar það kemur að því að halda jafnvægi á íslensku krónunni, verðbólgu og vöxtum. Tal þess efnis að það þurfi bara betri efnahagsstjórnun á Íslandi til þess að hafa stjórn á vöxtum og verðbólgu með íslensku krónunni halda ekki. Sérstaklega í ljósi þess að undanfarin 30 ár þá hefur ekkert gengið eða rekið í þeim efnum. Þrátt fyrir að íslendingar hafi nú þegar tekið tvö núll af íslensku krónunni árið 1982. Efnahagshrunið á Íslandi árið 2008 var endastöð fyrir íslensku krónuna. Ekki eingöngu þýddi þetta gífurlega kjaraskerðingu fyrir almenning á Íslandi. Heldur táknaði þetta nýtt tímabil verðbólgu og hárra stýrivaxta á Íslandi.

Engar augljósar lausnir á þessu er að finna í málflutningi aðildar Íslands að Evrópusambandinu og upptöku evrunnar á Íslandi. Lausninar verða þó framkvæmdar á einni nóttu, ekkert frekar en Róm sem ekki var byggð á einni nóttu. Það mun taka nokkur ár fyrir íslendinga taka upp evruna sem gjaldmiðil. Það mun taka einhver ár að ná þeim stöðugleika í efnahag Íslands sem þarf til þess að fá að taka upp evruna sem lögeyri á Íslandi. Það er hinsvegar alveg ljóst að það ferli mun borga sig. Hinn kosturinn ef efnahagslegur óstöðugleiki næstu áratugina á Íslandi, með óvissum efnahagsstöðugleika og hagvexti. Ásamt háum vöxtum og verðbólgu sem eru alltaf fylgjandi svona ástandi á Íslandi. Þetta er það sem sagan kennir okkur á Íslandi.

Þessi grein birtist í Morgunblaðinu nýlega.

Birt þann

Herinn sem er ekki til

Andstæðingar Evrópusambandsins á Íslandi hafa undanfarið haldið því fram að ef íslendingar gangi í Evrópusambandið þá muni verða tekin upp herskylda á Íslandi. Sú fullyrðing um að það verði tekin upp herskylda á Íslandi við að ganga í Evrópusambandið er auðvitað röng, og stenst hvorki rök eða nánari skoðun. Ég mun fara lauslega yfir það hérna af hverju þessi fullyrðing hvorki stenst nánari skoðun, eða rök hjá andstæðingum Evrópusambandsins á Íslandi.

Sameiginleg varnarmál innan Evrópu má skipta í tvo hluta. Þann fyrsta hluta er sá sem snýr að Evrópusambandinu sjálfu, og þann seinni sem snýr að NATO sem Ísland er aðili að. Íslendingar hafa ekki tekið mikinn þátt í fyrri hluta varnarmála Evrópu á grundvelli Evrópusambandsins, en voru þó með auka aðild að WEU (Vestur-Evrópusambandinu) sem var varnarbandalag Vestur-Evrópuríkjanna þangað til að það var lagt niður í Mars 2010. Ástæða þessa að WEU var lagt niður er sú að Lisbon sáttmálin tók yfir sameiginlega varnarstefnu Evrópusambandsins. Umrædd varnarstefna sem um ræðir í Lisbon sáttmálanum stofnar hvorki her Evrópusambandsins, eða gefur lagaheimildir fyrir slíkum sameiginlegum her. Það eina sem þar kemur fram er að aðildarríki Evrópusambandsins eiga að bæta heri sína, á sameiginlegum grundvelli ef þeim þóknast svo. Þau aðildarríki Evrópusambandsins sem vilja ekki taka þátt í þeirri uppbyggingu er frjálst að sleppa því með neitun.Enda er það sérstaklega tiltekið í Lisbon sáttmálum að þátttaka ríkja Evrópusambandsins sé valfrjáls þegar það kemur að hernaðarlegum málefnum.

Hernaðarleg málefni innan Evrópusambandsins eru umdeild, og hafa alltaf verið það. Enda háttar því þannig til að mörg aðildarríki Evrópusambandsins hafa lýst sig hlutlaus, og taka alls ekki þátt í hernaðarlegum ákvörðunum annarra aðildarríkja Evrópusambandsins. Þar sem hvert og eitt aðildarríki Evrópusambandsins hefur vald til þess að stöðva alla nýja sáttmála Evrópusambandsins er tekið tillit til þeirra ríkja. Bæði til þess að það sé í samræmi við kröfur og hugmyndir umræddra aðildarríkja Evrópusambandsins, og einnig tryggja það að nýir sáttmálar Evrópusambandsins fái brautargengi hjá hinum tuttuguogsjö aðildarríkjum Evrópusambandsins.

Evrópusambandið hefur haft núna um nokkurra áratugaskeið viðbragðsveitir byggðar úr herjum aðildarríkja sinna, það er þeirra ríkja sem vilja taka þátt í því samstarfi. Það samstarf hinsvegar byggir eingöngu á friðargæslu og öryggisgæslu á þeim svæðum sem Sameinuðu Þjóðirnar koma að, þessi sveit hefur einnig verið starfandi á Haíti síðan jarðskjálftinn átti sér stað þar fyrr á þessu ári.

Af þessum skoðana ágreiningi innan Evrópusambandi þá er augljóst að enginn Evrópuher mun verða stofnaður á næstu árum, jafnvel ekki áratugum. Þar sem ríkin sem um ræðir eru ekki líkleg til þess að skipta um skoðun á næstu árum og áratugum.

Seinni hlutinn í þessari hernaðarumræðu er sú staðreynd Ísland er aðili að hernaðarbandalaginu NATO, og hefur nú um nokkurra ára skeið verið með herþjálfaða menn á sínum snærum í friðargæslusveitum víðsvegar um heiminn. Friðargæslu er ekki hægt að hafa nema að vera með her, jafnvel þó svo að hann sé mjög lítill eins og á Íslandi. Af aðild Íslands að NATO hefur ekki orðið nein herskylda, og hefur íslendingum verið frjálst að vera herlaust land um margra ára skeið þrátt fyrir aðild Íslands að NATO um margra áratuga skeið núna.

Það er ennfremur nauðsynlegt að benda á þá staðreynd að fyrir aðild Íslands að EES samningum árið 1994 var einnig talað í fullri alvöru um herskyldumöguleika á Íslandi. Sagan segir okkur að þessar fullyrðingar andstæðinga EES samningsins á sínum tíma voru ekkert nema innihaldslaust orðagjálfur sem hvorki áttu við rök eða staðreyndir að styðjast. Það sama gildir um Evrópusambands umræðuna í dag og Evrópuherinn sem er ekki til.

(Þessi grein líkega birtist í Morgunblaðinu fyrir einhverju síðan.)