Það væri hægt að eyða mörgum orðum í það að leiðrétta allt það sem kemur frá Heimssýn varðandi Evrópusambandið. Slíkt er hinsvegar tímasóun. Enda eru þeir einstaklingar sem standa á bak við Heimssýn ekki þekktir fyrir að hlusta á rök. Hinsvegar ætla ég núna að leiðrétta grein sem birtist á bloggsíðu Heimssýnar núna í dag. Þar koma fram margar undarlegar fullyrðingar. Flestar af þessum fullyrðingum eru tóm vitleysa og ekki svaraverðar sem slíkar.
[…]
Það mátti sjá nýlega um það umræðu á vef Evrópusamtakanna þar sem því er haldið fram að það sé heppilegra fyrir neytendur á Íslandi að ganga í Evrópusambandið. Það verður ekki annað skilið af framsetningu af þessu tagi en að ESB-aðildarsinnarnir telji að eðlilegt sé að flokka hagsmuni fólks eftir því
hvort það séu neytendur, launþegar, atvinnulausir eða eitthvað annað. Enginn kemst af án neyslu og því er öll þjóðin neytendur í einhverjum skilningi. Getur verið að ESB-sinnar séu að segja að það sé aðeins hagstæðara fyrir þjóðina að vera hluti af ESB, þ.e. þegar hún er neytandi að þeim tveimur tegundum
neysluflokka sem nefndir eru, þ.e. húsnæði og matvæli (auk neytendaverndar)? Það getur verið ágætt að greina hagsmuni með þessum hætti, en þá verða menn líka að reyna að klára heildardæmið og taka með í reikninginn aðra þætti eins og mögulega atvinnuþróun, sbr. ástandið á evrusvæðinu í þeim efnum.[…]
Matvæli og fleira er ódýrara innan Evrópusambandsins en hjá ríkjum sem eru utan við það. Jafnvel þar sem ég bý er matvælaverð umtalsvert hagstæðara en á Íslandi. Hinum megin við landamærin í Þýskalandi. Þá er matvælaverð jafnvel ennþá lægra en það sem er að finna í Danmörku (vegna þess að Þjóðverjar hafa annað VSK stig á mat en Danir). Á Íslandi er matvælaverð einnig óhagstætt vegna skorts á samkeppni og takmarkana á innflutningi. Allar þessar hömlur, og allir þessir tollar sem íslendingar leggja á innflutt matvæli.
Atvinnuleysi er mismunandi innan Evrusvæðisins. Það er allt frá 23% á Spáni til 4% í Austurríki. Sú tala sem er talin upp í fréttum er meðaltal atvinnuleysi 17 ríkja sem eru innan evrusvæðsins. Þannig að svona fullyrðing eins og sett er fram hérna að ofan er marklaus með öllu.
[…]
Málflutningur ESB-sinnanna að þessu leyti er ófullburða. Þeir segja að við aðild að ESB myndu vextir lækka. Þeir sögðu reyndar að við umsókn að ESB myndu vextir lækka, en það er ekkert samhengi á milli vaxtaþróunar og umsóknar um aðild, enda hefur slíkt tal ESB-sinnanna algjörlega þagnað. Þeir virðast heldur ekki gera neinn greinarmun á ESB-aðild og því að taka upp evruna hvað þetta varðar. Ekki að ég teljið það skipta neinu máli úr því sem komið er – en við eðlilegar aðstæður – eins og voru kannski fyrir evru-kreppuna – hefði slíkt getað skipt máli.
[…]
Vextir lækka við stöðugan efnahag. Þetta er ekki og hefur aldrei verið neitt flókið dæmi fyrir nokkrum einasta manni sem nennir að kynna sér málið. Stýrivextir sem dæmi eru -0.2% í Danmörku núna um þessar mundir. Ef að íslendingar ganga í Evrópusambandið. Þá mundi það taka að lámarki tvö ár að uppfylla skilyrðin fyrir upptöku evrunnar. Ljóst má vera að slíkt yrði ekki raunin. Það mundi líklega taka 2 – 4 ár að taka upp evruna. Það mun taka 5 til 10 ár að taka upp evruna ef að sjálfstæðisflokkur og framsóknarflokkur komast aftur til valda á næsta kjörtímabili (hefst 2013).
[…]
Þetta vaxtatal Evrópusambandsfólksins er trú sem byggð er á sandi eftir þær hremmingar sem evrulöndin hafa gengið í gegnum. Þetta fólk lítur algjörlega framhjá því hvaða þýðingu evrukreppan hefur haft fyrir vaxtaþróun á svæðinu og horfur á fjármagnsmörkuðum í framtíðinni. Vextir hafa farið í hæstu hæðir og vaxtaálög benda til þess að lánveitendur hafi ekki trú á stórum hluta ríkja evrusvæðisins sem stendur – jafnvel á meðan þau eru hluti af evrusvæðinu. Forkólfar evrunnar eins og Otmar Issing virðast í raun draga sömu ályktun.
[…]
Stýrivextir eru 0,75% á evrusvæðinu. Skuldaálag einstakra ríkja hefur farið upp í hæstu hæðir. Þetta skuldatrygginarálag hefur ekkert með evrusvæðið að gera. Tilraunin til þess að tengja þetta á þennan hátt eins og gert er hérna telst vera haugalygi.
[…]
Þegar meta á áhrif aðildar verður að horfa vítt á málin. Varla getur það talist hagstætt fyrir þjóðir þegar vextir hafa rokið upp um leið og fjármagn er af skornum skammti og atvinna í lágmarki. Fyrir vikið hafa ríkissjóðir mun minni tekjur en áður – og þeir eiga erfiðara að fá lán til að láta enda ná saman. En ESB-sinnar líta bara framhjá þessu og halda að heimurinn verði fjármálaleg paradís líkt og á uppgangsárunum eftir síðustu aldamót bara ef Íslendingar sækja um aðild að ESB. Framsetning af þessu tagi er ekki einungis flónska. Hún er óheiðarleg.
[…]
Skuldatrygginarálagið rauk líka upp hjá íslendingum þegar efnahagshrunið skall á árið 2008. Það er efnahagskreppa í gangi þessa dagana. Allstaðar í heiminum. Líka á Íslandi. Þetta atriði í heild sinni hefur ekkert með Evrópusambandið að gera. Eins og íslendingar hafa komist að á undanförnum árum.
[…]
Það er heldur ekki úr vegi að minna þetta fólk á að það eru aðallega þættir á borð við framboð af fjármagni og eftirspurn eftir því sem ráða vöxtum. Þá hefur það sýnt sig að jafnvel innan evrusvæðisins hafa vextir þróast með mjög mismunandi hætti og vextir á lánum til almennra neytenda hafa verið mjög mismunandi í hinum ýmsu löndum og svæðum þótt millibankavextir séu hinir sömu.
Portúgalskur bóndi fer ekki til Þýskalands til þess að taka lán – hann fer í sinn héraðsbanka. Og við vitum jú hvernig vextir hafa þróast í Portúgal, á Spáni og víðar. Hvorki í Portúgal né á Íslandi verða aðstæður eins og í
Dusseldorf aðeins við það að gengið sé í ESB. Lönd og héruð hafa haft sína sérstöðu, jafnvel innan ESB á sæmilega skikkanlegum tímum fyrir kreppuna. En það sem hrjáir Spánverja, Íra, Ítala og fleiri er fyrst og fremst sú dauðatreyja sem evran hefur sett þau í. Án hennar hefði skuldastaða þessara ríkja án efa verið mun betri og vextir lægri. Saga þessara þjóða síðustu árin ætti að vera okkur Íslendingum víti til að varast. Það er aðeins í augum íslenskra ESB-sinna sem harmsaga þessara þjóða er aðeins undantekningin sem
sannar tilvist evrusæluríkisins.
Stýrivextir eru allstaðar þeir sömu innan Evrusvæðisins. Bönkum er frjálst að leggja á þá vexti sem þeir vilja á þau lán sem þeir bjóða. Oftast eru þessir vextir lágir. Miðað við íslenska vexti sem dæmi. Vissulega fer bóndi í Portúgal ekki til Þýskalands til þess að taka lán. Afhverju ætti hann að gera það ? Bóndanum í Portúgal bjóðast svipuð vaxtakjör á lánum og bónda sem býr í Þýskalandi (lánin eru ekki verðtryggð eins og þau íslensku). Vextir á evrusvæðinu eru settir af Seðlabanka Evrópu og gilda þeir um allt evrusvæðið.
Ástæða þess að Ítalía, Írland, Spánn, Portúga, Grikkland eru í efnahagsvandræðum er óhófleg skuldsetning og síðan lágir skattar. Lítil framleiðsa er einnig oft vandamál þarna líka. Þessi ríki gerðu í raun sömu mistök og Ísland. Þau trúðu kjaftæðinu sem kemur frá hægri mönnum um meinta gagnsemi lágra skatta í hagkerfinu. Staðreyndin er hinsvegar sú að lágir skattar ýta undir hagkerfi sem er ósjálfbjarga og ósjálfbært að öllu leiti.
Aðild Íslands að Evrópusambandinu mun hinsvegar færa íslendingnum efnahagslegan stöðugleika, aukin kaupmátt og aukna hagsæld. Svo lengi sem íslendingar hagi sér á ábyrgan hátt efnahagslega auðvitað. Enda er það svo að ábyrgð ríkja á sínum efnahagsmálum er alltaf hjá þeim sjálfum, en ekki Evrópusambandinu. Hvað Evrópuandstæðinga varðar. Þá eru þeir alveg jafn fáfróðir um Evrópusambandið eins og venjulega. Það hefur ekkert breyst, og mun væntanlega ekki breytast á næstunni að mínu mati.
Tilvitnanir fengnar héðan: Seigtrúa ESB-sinnar (heimssyn.blog.is)